Messa: Οι Ιταλοί προσκυνητές της doom, η μαγεία του folklore και το καλύτερο album τους ως τώρα

Τους Ιταλούς Messa, τους ανακάλυψα τυχαία από τις προτάσεις του Spotify. Μία ακρόαση των albums τους, ήταν αρκετή για να κλείσω άμεσα εισιτήριο να τους δω live στο επερχόμενο τότε «Mammoth Festival» του Ιουλίου.

Αρκετούς μήνες μετά το φεστιβάλ στο Ακόντισμα Νέας Καρβάλης, εκτός από τις εξαιρετικές, μεταξύ άλλων, εμφανίσεις των Αμερικανών «Sasquatch» και των Βρετανών «Green Lung», στα αδιαμφησβήτητα highlights του τετραημέρου είναι το live act αυτής της μαγικής μπάντας.

Είναι σχεδόν αδύνατον να μεταφέρω με λόγια το κλίμα που υπήρχε μεταξύ μας όσο έπαιζαν στην σκηνή. Η παρουσία τους, μας μετέδωσε τη σκοτεινιά του νέου doom album τους «Close» όπου όπως και στο προηγούμενο «Feast of Water» πιστά αποκλίνουν από ένα και μόνο μουσικό είδος, χωρίς όμως να παράγουν απλώς crossover δίσκους. Η Sarah Bianchin, η τραγουδίστρια τους, συνεπήρε κοινό και ουρανό. Όταν άρχισε να βρέχει, σχεδόν κανείς δεν κουνήθηκε από την θέση του. Η βροχή έπεφτε στα μαλλιά της Sarah όσο τραγουδούσε. Το ενδεχόμενο να κάλεσε εκείνη τη βροχή είναι πολύ πιθανό. Οι ιδιαιτέρως ένθερμοι μαυροντυμένοι φανς παρέμειναν στις πρώτες σειρές, εγώ έκανα παραδίπλα το ίδιο ανοίγοντας την – καθόλου μέταλ – ροζ ομπρέλα μου και αποχωρήσαμε μόνο όταν αναγκαστικά διακόπηκε το live.

Tasos Agapis Photography

Στον νέο δίσκο, η σκοτεινή βαριά ατμόσφαιρα της doom metal και της stoner καλά κρατεί, όμως στα κομμάτια τους υπάρχουν progressive επιρροές αλλά και ήχοι από την Μέση Ανατολή ή ακόμη και jazz ή (άρρωστα) blues solos.

Στο εξώφυλλο πρωταγωνιστούν τρεις γυναίκες χορεύτριες από την Αλγερία, οι οποίες χορεύουν τον παραδοσιακό χορό «Nakh», όπως τις απαθανάτισε ο  E. M. Schutz σε φωτογραφία που χρονολογείται κάπου ανάμεσα στο 1930 και 1940. Τον ίδιο χορό βλέπουμε να χορεύουν τελετουργικά οι χορεύτριες στο videoclip «Pilgrim». Εδώ, τέσσερις γυναίκες μαζί με την Sarah, περπατούν στα αμμώδη σύνορα μεταξύ Αλγερίας και Τυνησίας. Οι γυναικείες φιγούρες χορεύουν με απλές επαναλαμβανόμενες κινήσεις που θυμίζουν έντονα headbanging σε αργή κίνηση και εκφράζουν απόλυτα το κλίμα από το σύνολο των ετερόκλητων μουσικών επιρροών των Messa στο τρίτο τους album. Μια εναλλακτική κατάσταση συνειδητότητας επιτυγχάνεται από την επαναλαμβανόμενη αυτή κίνηση των κεφαλιών τους και έτσι γίνονται προσκυνητές στην μουσική που δεν έχει σύνορα και «λατρεύουν» σαν σε προσευχή.

Waters so quiet I don’t have a warder / A sunny mist Time does not eat me / Coming here Sets me free / Free of charge / Towers so high I can’t see a border / Up on the peak / Time does not fit me / Roaming here Sets me free / Free of charge

Στην αρχή, τα παραδοσιακά όργανα συνοδεύουν τη φωνή της Sarah που ακούγεται ήρεμη, βαθιά και αγνή, σαν ύμνος ξεχασμένος από το παρελθόν. Μόλις ξεκινά το βαρύ κιθαριστικό κύριο μέρος του κομματιού, ο ακροατής εισέρχεται στη σκοτεινή και γνώριμη doom ατμόσφαιρα που εθίζει και απελευθερώνει. Παρακολουθεί πλέον σε δύο παράλληλα πλάνα τον χορό των γυναικών στην έρημο και το headbanging των Messa στο βραχώδες εσωτερικό μιας σπηλιάς. Μαύρα αέρινα φορέματα δίνουν τη θέση τους σε μαύρα biker jackets και band t – shirts, τόσο διαφορετικά κι όμως τόσο όμοια σε αυτό το υπερβατικό καθεστώς. To «κλασσικό» headbanging λαμβάνει έτσι ρόλο τελετουργικό, παραλληλίζεται με τον χορό «Nakh» και μαζί εκφράζουν την ταυτότητα της ίδιας της μπάντας που μουσικά δείχνει να μην περιορίζεται πουθενά και καλώς πράττει.

Πίσω στο opening track του δίσκου, ακούμε εν αρχή το «Suspended». Μινιμαλιστικό, doom, δεν βιάζεται ως προς την εξέλιξή του στα 7:26 λεπτά που διαρκεί. Τα πάντα μελωδικά, κρυστάλλινα φωνητικά της Sarah ακολουθούν τον βαρύ αργό ρυθμό μέχρι το free jazz solo του κιθαρίστα Matteo Bordin που θα ανοίξει το δρόμο για το δεύτερο κομμάτι, «Dark Horse», που ως αντίβαρο του προηγούμενου, ξεκινά δυναμικά και γρήγορα σε ένα πιο παραδοσιακό metal πρότυπο.

Τα «Orphalese» και «Hollow» μας επαναφέρουν στις world επιρροές, με όργανα όπως το μαντολίνο και το ούτι να παίζουν μαζί με το βαρύ μπάσο και την κιθάρα των Messa.

Σε άλλα κομμάτια όπως το συντομότατο «Leffotrack» αφήνουν την παράδοση στην άκρη και εξερευνούν τα μέταλ και grindcore όρια τους σε μη αναμενόμενα μονοπάτια για την doom ή τη stoner πεπατημένη.

Στο «0=2», ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια στον δίσκο, επιστρέφουμε στην μυσταγωγία της doom – folk. H μελωδία είναι εθιστική, οι ρυθμοί αργά αργά ανεβαίνουν, το κλίμα βαρύ και ταιριαστό του ονόματος Messa μέχρι το ταυτόχρονο, χαοτικό κρεσέντο όλων των οργάνων που είτε εθίζει είτε απομακρύνει τον ακροατή. Ανήκω ξεκάθαρα στην πρώτη κατηγορία.

Προτελευταίο, επίσης αγαπημένο, κομμάτι του δίσκου, το «If You Want Her to be Taken». Προσωπικά, το ερμηνεύω ως θλιμμένη προειδοποίηση. Το blues κιθαριστικό τμήμα, μετά από την prog-doom βάση του, εντείνει το «βάλε ουίσκι να σ’ τα πω» ερωτευμένο αίσθημα που μου αφήνει το κομμάτι. Πολύ όμορφα, η εικόνα που πλάθουν οι Messa γίνεται μεταφυσική με την αναφορά στη μυθολογική φιγούρα του «Green Man». Έτσι οι Messa αγγίζουν το folk, occult στοιχείο που τόσο έχει αγαπηθεί από πολλές μπάντες του heavy rock και όχι μόνο ήχου.

If you want her/ To be taken/ What can I do/ When the bell rings?/ While the green man/ Digs her underworld throne/ Seasons change/ Underground she resides/ Life it unfolds when you don’t expect it

Σε αντίστοιχο doom – rock, occult κλίμα, οι Messa αισίως μας αποχαιρετούν με το «Serving Him». Πιο ήσυχο, το κομμάτι που κλείνει το συνθετικό αριστούργημα του 2020, σχεδόν μυστηριακά κλείνει το προσευχητάρι τους και μας κλείνει το μάτι για τα επόμενα albums.

Three steps of fire, the feel of night/ Blue spitting shadow becoming/ Through present and past, the joy of fight/ Invisible trait and he left/ He really wants you/ He really wants you to/ Knowing who dares to/ Breed pestilence

Αγαπητοί Messa, τα σέβη μου.

«I am»: Στην μετά Stranger Things εποχή, o Jamie Bower ως σκοτεινός ιερέας μας προσηλυτίζει μέσα από ένα εθιστικό single

Ο Bower μας συστήνεται ξανά. Μας ξεναγεί στο δικό του Upside Down και μας λέει ότι η σκοτεινή του αισθητική που εκφράζεται επί της οθόνης και επί σκηνής, καλλιτεχνικά τον χαρακτηρίζει. Αυτός είναι.

Οι σκοτεινοί, σατανικοί χαρακτήρες, ταίριαζαν ανέκαθεν στον Jamie Bower Campbell, τον οποίον επιλέγουν παραδοσιακά για ρόλους villains στην έως τώρα καριέρα του ως ηθοποιού. Τον θυμόμαστε ως νεαρό Grindelwald στο «Harry Potter» και το «Fantastic Beasts», ως τον μοχθηρό βρικόλακα Caious στα Twillight. Να θυμίσω δειλά, για όσους εξ ημών fantasy βιβλιοφάγους έχει τη σημασία του, ότι πρωταγωνιστούσε ως Jace στην ταινία «Mortal Instruments», εκεί όμως έκανε τον καλό τσοπερά – κυνηγό δαιμόνων, οπότε δεν μετράει. Ο Bower, απέκτησε παγκόσμια αναγνωρισιμότητα, ως Henry Creel/One/Vecna στην τέταρτη σεζόν του Stranger Things. Εκεί, το απόλυτα κακό αγόρι με τις υπερφυσικές δυνάμεις, δεν περιορίστηκε στην δολοφονία της οικογένειάς του, αλλά επιχειρεί ως εξόριστος ενήλικας να κυριαρχήσει στον κόσμο μας, μετά από μια επιτυχημένη δυναστεία στην αραχνιασμένη διάσταση του Upside Down.

Η χαρακτηριστική βαρύτονη φωνή του, που έκανε τόσο επιτυχημένο τον χαρακτήρα του απόλυτου villain Vecna, ευτυχώς για εμάς, δεν περιορίζεται στους μισητούς χαρακτήρες που υποδύεται. Η φωνή του, ταιριάζει στην προσωπική του αισθητική και αυτό συνθέτει το σκοτεινό, ελκυστικό προφίλ του Jamie Bower στην solo μουσική του καριέρα. Αν και Βρετανός, επιλέγει το country – western genre στα τέσσερα singles που έχει κυκλοφορήσει μέσα στο 2022, με τον ίδιο να δηλώνει στο Vulture: “Πάντα έγραφα country και western μουσική. Αγαπώ την δομή ενός country κομματιού. Είναι πάντα απολαυστική διαδικασία, έχει κλασσική αξία” . Έχει επηρεαστεί από τον Johny Cash, από την δισκογραφία του οποίου έχει διασκευάσει το «God’s Gonna Cut You Down» με το «Run On», τον Charlie Daniels, τον Tom Waits και τον Nick Cave, τον B.B. King και τον Buddy Guy. Το ευρύτερο μουσικό project στο οποίο δουλεύει συνδέεται με τις εικόνες της Κόλασης ή του Purgatorium του Δάντη. Η αισθητική του αυτή εκφράζεται μέσω της country επειδή αυτή του προσφέρει άμεση καλλιτεχνική δημιουργία, την απολαμβάνει και του βγαίνει αβίαστα.

Πριν από λίγες μέρες, την 12η Αυγούστου του σωτήριου έτους 2022, όσο ακόμη ήταν νωπές οι μνήμες μας από την ανατριχίλα που μας προκάλεσαν τα δύο parts του Stranger Things, ο Bower κυκλοφόρησε το τέταρτο single του για φέτος, με τίτλο «I Am», και ω θεοί, HE IS indeed.

Στην μετά Stranger Things εποχή, ο Bower μας συστήνεται ξανά. Μας λέει ότι η σκοτεινή του αισθητική που εκφράζεται επί της οθόνης και επί σκηνής, καλλιτεχνικά τον χαρακτηρίζει. Αυτός είναι.

Εκεί, απρόσωπες μαυροφορεμένες φιγούρες, γυναίκες και άνδρες, μας υποδέχονται σε μια έρημη Aμερικάνικη εκκλησία στη μέση του πουθενά. Χτυπούν τα χέρια και τα πόδια τους ρυθμικά. Τα drums τους ακολουθούν. Μία φιγούρα κατευθύνεται προς την εκκλησία, ο Jamie Bower μπαίνει στην αίθουσα και λαμβάνει την πρωταγωνιστική του θέση ως ιεροκήρυκας στον άμβωνά του. Ένα πλατύγυρο μαύρο καπέλο στολίζει σαν σκοτεινό φωτοστέφανο το κεφάλι του. Βρίσκει τη σελίδα του στην ανοικτή Βίβλο μπροστά του και ξεκινά η λειτουργία μέσα από το θεαματικό του κήρυγμα.

Προς το παρόν απευθύνεται σε εμάς, το κοινό – ακροατή και περιγράφει τις μορφές που μπορεί να αλλάξει, άψυχες ή έμψυχες, μια αναφορά στην πολυμορφικότητα των υπερφυσικών ή θεϊκών όντων που μας παραπέμπει σε μια ιδιότητα ιστορικά γνωστή στην θρησκειολογία, την μυθολογία, και βεβαίως στην τέχνη και πλέον την pop κουλτούρα (βλ. το πρόσφατο, τρομακτικά όμοιο παράδειγμα της μάχης στο The Sandman για να μην ανατρέξουμε στον Δία).

Είμαι ο άγγελος, είμαι ο δαίμονας, είμαι το νεογέννητο ελάφι, οι πρώτες του φράσεις. Εδώ ο ιερέας, είναι άλλοτε αγγελικός κι άλλοτε δαιμονικός για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του και σε αυτή τη λειτουργία, μας προειδοποιεί τελετουργικά ότι ο σατανάς έρχεται για εμάς και πρέπει να σιγουρευτούμε ότι έχουμε πληρώσει το χρέος μας. Διακρίνουμε μία ακόμη ίσως αναφορά από τα blues, στην γνωστή συμφωνία με τον διάβολο, ο οποίος μοιραία θα επιστρέψει για να συλλέξει τα χρέη που οφείλουν στον σατανικό τους ευεργέτη.

Είμαι ένας άγγελος, είμαι ένας δαίμονας, είμαι ένα νεογέννητο ελάφι

είμαι η αγριόγατα, στην άκρη της χαραυγής

είμαι ο ωκεανός, είμαι η μαύρη πέτρα που έριξες μόνος σου

(*εδώ εκτός από την έκφραση cast a stone, ίσως υπάρχει αναφορά στην μαύρη πέτρα στο Kaaba από την Ισλαμική Θρησκευτική ιστορία. Λέγεται ότι η μαύρη αυτή πέτρα ήταν αρχικά ένας άγγελος που τοποθετήθηκε από τον Θεό στον κήπο της Εδέμ. Ο άγγελος ήταν απών όταν ο Αδάμ έφαγε το μήλο κι έτσι ο θεός τον τιμώρησε, μετατρέποντας τον σε μαύρη πέτρα)

Είμαι το όρνιο, είμαι ο αετός, είμαι ο αθώος

Προτού, ο Διάβολος έρθει για ‘σένα

Σιγουρέψου, ότι πλήρωσες το χρέος σου

Το κρασί συμβολικά, χύνεται στην αίθουσα. Η Βίβλος σηκώνεται από τον ιεροκήρυκα σε περίοπτη θέση. Η ατμόσφαιρα δικαίως μας φαινόταν εξαρχής σατανική. Ο ανάποδος σταυρός της Βίβλου το επιβεβαιώνει. Ο ιερέας φωνάζει πως λειτουργεί ως οιωνός, ως showman, είναι ο ιερός άρχοντας και έρχεται για δεύτερη φορά να μας προειδοποιήσει, εντονότερα και πιο θεατρικά ακόμη, ότι ο Σατανάς έρχεται για μας. Πρέπει να σιγουρευτούμε ότι έχουμε πληρώσει τα χρέη μας.

Είμαι η αφοσίωση στον ιερέα, είμαι ο ιερέας που θέλεις

Στέκομαι μπροστά στη φωτιά στο σεληνόφως

Είμαι ένας άγγελος, είμαι η προστασία από την κόψη του ξίφους

είμαι ένας οιωνός, είμαι σόουμαν, είμαι ο Ιερός Άρχοντας

Προτού ο Διάβολος έρθει για ‘σένα

Σιγουρέψου ότι ξεπλήρωσες το χρέος σου

Τελευταία στροφή, ο φακός αποκαλύπτει το πρόσωπο της περιπλανώμενης φιγούρας που προσεγγίζει την εκκλησία. Το δάχτυλο του Ιερέα που έδειχνε το κοινό – ακροατή, πλέον δείχνει εκείνη, και η φιγούρα είναι ο ίδιος ο Bower. O ιερέας, ως γνήσιος Αμερικάνος του Νότου, ασυγκράτητος πλέον, χορεύει στο ρυθμό της μυστηριώδους χορωδίας, σαν άλλος frontman μιας σκοτεινής μπάντας. Ο εαυτός του, εισέρχεται στην εκκλησία, ο ιερέας χαμογελάει πονηρά. Προσέλκυσε αυτόν που ήθελε, τον έβαλε στην δική του σφαίρα εξουσίας και πλέον το ίδιο το κομμάτι δεν απευθύνεται στο κοινό, αλλά στον επισκέπτη που αυτοβούλως πιάστηκε στον ιστό του ελκυστικού αρπακτικού που κινεί τα νήματα.

Οι δυο όμοιες μορφές, περπατούν η μία προς την άλλη. Ο ένας εαυτός με τον άλλο στέκονται αντιμέτωποι αλλά άνισοι, καλλιτεχνικά σύμβολα της εσωτερικής μας πάλης. Ο περιπλανώμενος, ανήσυχος, ο ιερέας με νικητήριο, σίγουρο βλέμμα.

Είμαι ένα όρνιο, είμαι ένας αετός, είμαι το κοράκι που ψάχνεις.

είμαι η αυγή, στενάζω κάτω από τα πόδια σου.

Είμαι για τις μάγισσες, αυτές με τα τραύματα, ιερή μητροκτονία

είμαι ένας άγγελος, Είμαι ο Διάβολος και έρχομαι μέσα.

Ο ιερέας αποκαλύπτει την αληθινή του ταυτότητα με σχήμα κύκλου. Αλλάζει μορφή για τελευταία φορά από το αγγελικό στο σατανικό. Μόνο που εδώ δεν αρκείται σε μια δαιμονική μορφή. Στην τελευταία στροφή, η πραγματική του ταυτότητα είναι η τελική του σύσταση προς τον άλλο. Είναι ο ίδιος ο Σατανάς και αναγγέλλει αυτό που έως τώρα προειδοποιούσε.

Ήρθε.

Και έρχεται μέσα.

13.5.20: Ο Childish Gambino ως κήρυκας ενός “Θεατρικού” Δίσκου

Εν μέσω καραντίνας, άρχισα να σημειώνω όλα εκείνα τα albums που δεν προλάβαινα να ακούσω όπως τους πρέπει, τίποτα όμως δεν με προετοίμαζε για το ανέλπιστο δώρο που ανέβηκε εντελώς ξαφνικά στο DonaldGloverPresents.com την δεκάτη τρίτη Μαρτίου. Ο Childish Gambino επέστρεψε, και μετά το ρετροφουτουριστικό funky-soul “Awaken My Love”, είχα μπροστά μου το 13.5.20. Ο δίσκος πήρε τεμπέλικα το όνομά του από την ημερομηνία κατά την οποία το άκουσε για πρώτη φορά αυτί κοινού θνητού. Έπαιζε εκεί για 12 ώρες σε λούπα και έπειτα εξαφανίστηκε για να ανέβει αργότερα σε όλα τα streaming services και να το ακούσουμε με την άνεσή μας άλλες πενήντα φορές.

Cover τεμπέλικο επίσης, σκέτο λευκό. Τίτλοι δόθηκαν μόνο σε δύο κομμάτια, το Algorythm και το Time ενώ όλα τα υπόλοιπα μαζί με το Feels Like Summer ως τίτλους έχουν το χρόνο στον οποίο ξεκινούν στο LP ίσως όχι τυχαία, αφού ο χρόνος έχει ιδιαίτερη σημασία σε αυτόν τον δίσκο.

O Donald Glover πολύ γρήγορα έκανε ξεκάθαρο ότι δεν έχει μόνο μια ιδιότητα αλλά ένα τεράστιο καλλιτεχνικό πακέτο. Από σεναριογράφος στο 30rock της Tina Fey, ηθοποιός στο Community, stand up comedian, rapper στα albums του “Camp” και το “Because The Internet” που προσωπικά αγάπησα, διαφάνηκε ότι η καλλιτεχνική του έκφραση τρέχει χιλιόμετρα. Ξεχώρισε με τη σειρά “Atlanta”, ανέβηκε σύντομα στο κινηματογραφικό σύμπαν όταν επιλέχθηκε ως Lando Calrissian στο “Solo: A Star Wars Story” και ως Simba στον Βασιλιά των Λιονταριών, έφτιαξε το “Guava Island” με την Rihanna, κυκλοφόρησε το δηκτικό, διδακτικό και βαρύ σε συμβολισμούς “This Is America” που μόνο του σηκώνει ένα κείμενο, ενώ φέτος μας έδωσε την καλύτερη, πιο προσωπική, πιο πειραματική δισκογραφική του δουλειά έως σήμερα.

Στο 3.15.20, παίζει με τον ήχο της μουσικής και της φωνής του, χρησιμοποιεί αμφότερα για την καλύτερη δυνατή έκφρασή του, μπλέκει διαφορετικά genres λυγίζοντας τα όρια τους, συχνά δοκιμάζει τα όρια του ακροατή γιατί ως άκουσμα δεν είναι πάντα εύκολο, είναι όμως πανέμορφο. Είναι απολαυστικά θεατρικό, αφού ο Glover αφηγείται τις ιστορίες του περισσότερο ως ηθοποιός σε παράσταση παρά ως mc ή τραγουδιστής. Περπατά παρατηρώντας τον σύγχρονο κόσμο, αναρωτιέται τί είναι πραγματικό, κάνει κριτική στην εποχή της πληροφορίας, νουθετεί, κηρύττει, αλλάζει ρόλους για να μεταφέρει μηνύματα, κατασταλάζει ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης. Θίγει θέματα χωρίς απαραίτητα να τα αναλύει χωριστά ανά κομμάτι. Με ό,τι μέσο διαθέτει, μας καθοδηγεί όπως θέλει σε εκρήξεις και πικ, είναι ικανός να μας πιάσει από το μαλλί και να μας χώσει σε παγωμένο νερό για να δούμε κριτικά όπως αυτός τα κακώς κείμενα στον κόσμο ή να μας καθησυχάσει με ένα νανούρισμα και να μας πει πατρικά ότι όλα θα πάνε καλά. Σε αυτό το album, κάνει έναν συνολικό απολογισμό, έχει συνθέσει κάτι που, όπως με το “Awaken My Love” που πρώτο διαφοροποιήθηκε από τα προηγούμενα LP, είναι και αυτό διαφορετικό από τις προηγούμενες δισκογραφικές του κυκλοφορίες. Πλέον όμως πειραματίζεται άφοβα, γιατί εξελίσσεται μόνιμα και μάλλον βρήκε το μουσικό – καλλιτεχνικό μονοπάτι στο οποίο θέλει να βαδίσει.

Πρόκειται σίγουρα για το πρώτο τόσο πλούσιο σε ήχο και περιεχόμενο άλμπουμ φέτος και σίγουρα δεν θα λείψει από τη λίστα των καλύτερων όλης της χρονιάς.

Μετά τα τρία λεπτά του intro, το πρώτο κομμάτι είναι το σκληρό, σκοτεινό Algorythm. Εδώ, συχνά με βιβλικές αναφορές μιλάει για την ελευθερία μας την εποχή της πληροφορίας και τον ναρκισσιμό μας:“Everybody wanna get chose like Moses”. Με εφέ στη φωνή, γίνεται ο ίδιος o αλγόριθμος που κοιτάζει τον χορό των πλήκτρων μας και μας καλεί ειρωνικά να μην χάσουμε το ρυθμό του. “Please don’t lose that tempo/Algorythm/Moving how they say so”. Το δυαδικό σύστημα μας κάνει πλύση εγκεφάλου: “So very scary, so binary, zero or one/Like or Dislike, Coal Mine Canary/I dream in color, not black and white/You sell your daughter on that data stream”. Ένα από τα πιο ρυθμικά και δυναμικά κομμάτια του δίσκου φέρει και ένα από τα πιο δυναμικά μηνύματά του. Το tempo που ο Glover δεν θέλει να χάσουμε, προφανώς και πανέξυπνα χαλάει στο τέλος του κομματιού με το broken beat να ξαναβρίσκει την αρμονία του όταν μεταβεί στο επόμενο κομμάτι “Time”.

Στο Time, ένα ευχάριστο ντουέτο με την Arianna Grande, ο Glover αναρωτιέται τι είναι πραγματικό. Νιώθει πώς τρέχει αλλά προειδοποιεί πως δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για εμάς. Ποπ και γκόσπελ, συνθέτουν κάτι σαν προσευχή: “Seven billion people/Tryna free themselves/Said a billion prayers/Tryna save myself”.

Το 12.38 ανάλαφρο και groovy, είναι το πρώτο κομμάτι που ξεχώρισα στην πρώτη ακρόαση. Εδώ φλερτάρει μια κοπέλα, ενώ το κινητό του δονείται από μηνύματα της πρώην του. Παίζει τους διαλόγους και των δύο, μας αφηγείται παραστατικά την ιστορία μιας βραδιάς μαζί της. Εκείνη του προτείνει να πάρουν psilocybin, αυτός δεν έχει ιδέα τι είναι “this better be no molly”. Υπάρχει σεξουαλική ένταση και μια κωμική αφήγηση σε ένα μεθυστικά ατμοσφαιρικό pop κομμάτι με τα γυναικεία φωνητικά της Ink και της Kadhja Bonet. Γίνονται αναφορές σε Αφροαμερικανίδες των τεχνών όπως της Tracee Ellis, της N.K. Jemisin ή της Bell Hooks. Εκείνος δεν θέλει να κυκλοφορεί με άλλη μια SZA, προτιμά να κυκλοφορεί μια Chaκa (Chaka Khan). Η κοπέλα όμως έχει φύγει το πρωί και ο Glover να μένει μόνος, ακούγοντας Toni (Braxton). Κάπου εκεί δίνει τη σκυτάλη στον 21 Savage ο οποίος γρήγορα αλλάζει το θέμα και μιλάει για την πρόσφατη σύλληψή του από την αστυνομία, ένα μικρό κοινωνικό σχόλιο για την κατάχρηση εξουσίας πριν το 19.10.

Εδώ το θέμα είναι ή ομορφιά. To be beautiful is to be haunted. To electro funk 19.10 δεν μιλάει μόνο για την αιώνια ευχή και κατάρα των γυναικών αλλά και για το τί σημαίνει να είσαι μαύρος σε μια κοινωνία που αποσκοπεί στο ταλέντο σου για να βγάλει κέρδος, ενώ παράλληλα εμμένει στην περιθωριοποίησή σου.

Το 24.19 είναι ρομαντικό και θυμίζει Frank Ocean. Eίναι ένα δημόσιο ευχαριστήριο μήνυμα σε μια ανώνυμη γυναίκα (λογικά τη Michelle) που προς έκπληξη του τον αγαπά παρ’ότι εκείνος δεν ξέρει αν το αξίζει. “Thank you for children/Thank you for Love”.

Το 32.22 το οποίο ο Glover είχε παίξει στο Coachella το 2019 ήταν έως τώρα γνωστό ως Warlords. Ήχοι βγαλμένοι από ζούγκλα κι ένα κλίμα Black Panther στο οποίο φαίνεται να συνέβαλε ο συμπαραγωγός του Glover και συνθέτης , Ludwig Goransson (Black Panther OST, Camp, Because The Internet, Awaken My Love, Community, The Mandalorian κλπ). Είναι βέβαια το μόνο track που δεν μου άρεσε.

Στο 35.31 ξεκινάει ένα παιδικό τραγουδάκι όπου ο Glover κάνει αναδρομή στο παρελθόν. Θυμάται πώς περνούσε ως παιδί και αναθυμάται σε σημεία τον πατέρα του “I was seven years old, daddy thrown in the clink/Said, “Life ain’t fair, everybody gon’ cheat”. Τους τελευταίους στίχους τους τραγουδά ανάποδα, είναι στίχοι που θα ακούσουμε κανονικά στο επόμενο κομμάτι.

Στο 39.20 ως μεγαλύτερος πια, κάνει λόγο εξομολογητικά για την απώλεια, πιθανολογώ του πατέρα του. “Grief is a standing ocean, I never swam unless you did/So I don’t know why I’m here without you/I miss you.” Του είναι δύσκολο να αγαπήσει τον εαυτό του χωρίς αυτόν εκεί “ I call to a spirit, you may never hear it/How else could I keep you alive? Alive.”

To ήδη γνωστό Feels Like Summer που τώρα τιτλοφορείται ως 42.26, δεν είναι ένα easy going καλοκαιρινό anthem. Αν προσέξουμε τι λέει βλέπουμε ότι καταλήγει μάλλον απαισιόδοξα, αφού μετά από αναφορά και πάλι στο χρόνο που τρέχει με εμάς να μην χαλαρώνουμε τους ρυθμούς, την αναφορά στην κλιματική αλλαγή και την ευχή ο κόσμος να αλλάξει, όλα του φαίνονται στάσιμα.

Στο 47.48 ακόμη σε καλοκαιρινούς ρυθμούς και κομματάκι πιο funk, o Glover μπαίνει ο ίδιος στο ρόλο του πατέρα και μιλά σε ένα μικρό κορίτσι κι ένα μικρό αγόρι για τη βία. Εδώ όμως χωράει μια νότα αισιοδοξίας “Don’t worry about tomorrow, the violence, the violence”. Ο γιος του Legend κλείνει το μάτι στην κόρη της Beyonce και αναλαμβάνει στο τέλος του κομματιού να ρωτήσει τον πατέρα του αν αγαπάει τον εαυτό του. Ο Glover μετά από χρόνια καταφέρνει να απαντήσει ναι, δύσκολο κατόρθωμα όπως μας έχει ήδη πει στα προηγούμενα κομμάτια.

Το υπέροχο φινάλε στον δίσκο δίνει το 53.49. Πιο δυναμικό, έντονα επηρεασμένο από τη gospel οδηγείται σε λυτρωτική κορύφωση με τον Glover σε ρόλο preacher να μας κηρύττει ¨There is love in every moment, under the sun”. Εκείνος κάνει τον απολογισμό του ως σήμερα “Ι did what I wanted to” αποδεχόμενος επιτέλους τον εαυτό του “I said I love me, I said I love me, ah yeah”. Καταλήγει μεγαλοπρεπώς, πάντα θεατρικά και τελικά με μια νότα αισιοδοξίας για να μας πει στα τελευταία δευτερόλεπτα “Get Loose, Feel it, Dance, Do what you wanna do”. Ένα εντυπωσιακό πειραματικό θέατρο κλείνει τις κουρτίνες του. Μια λειτουργία κλείνει με την χορωδία να τραγουδάει gospel και να μας χαιρετά.

Θα ξανάρθουμε.

(Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Σκρα Punk.)

Do you have a minute to talk about our crazy dude Reignwolf?

Μπορούμε να πούμε ότι ο Reignwolf είναι σπάνιος. Με blues τρέλα να γυαλίζει στο μάτι του και ατελείωτο groove όταν γρατζουνάει την κιθάρα του με ένα χέρι γιατί με το άλλο κρατάει το μικρόφωνο ή παίζει drums, ο Jordan Cook κάνει τα πάντα.

Αν δεν τον έχετε ξανακούσει, έχω οδηγίες χρήσης.

Το πρώτο κομμάτι που πρέπει να ψάξετε είναι το “Are You Satisfied?” στο live όπου κινδυνεύει λόγω βροχής να πεθάνει από ηλεκτροπληξία ή/και να καταστρέψει πλήθος ακριβών μηχανημάτων ενώ παίζει μπροστά σε ένα εκστατικό κοινό που γίνεται μούσκεμα λιγότερο από όσο ο ίδιος. Το δεύτερο κομμάτι είναι βεβαίως το “Electric Love” γιατί θα διαπιστώσετε μόνοι σας τα περί one man band. Τρίτο και τελευταίο task είναι να ακούσετε το “Hardcore” και απαραιτήτως να χαμηλώσετε τα φώτα γύρω σας.

Ερωτευτήκατε;  Εύγε. Πάμε να σας προσηλυτίσω λίγο.

Ξεκίνησε μόνος και πλέον έχει μπάντα, έπαιξε σε τεράστιες διοργανώσεις όπως το Lollapalooza, το Coachella, το Glastonbury χωρίς καν να έχει κυκλοφορήσει τον πρώτο του δίσκο. Κατάφερε να κάνει tour ως support act στους Black Sabbath και τότε – ευτυχώς για όλους εμάς – συνέθεσε το υλικό για το “Hear Me Out”, το ντεμπούτο που ζητά ακριβώς όπως λέει και ο τίτλος, αυτό που περίμεναν οι fans του επτά χρόνια από το ξεκίνημα του στον μουσικό κόσμο. Να τον ακούσουν.

Και ω, πρέπει να ακούσετε κάθε δευτερόλεπτο.  Κομμάτια όπως το εντυπωσιακά κολλητικό “Ritual”, το ερωτιάρικο “Keeper”, το πιο ραδιοφωνικό “Black and Red”, το στοιχειωμένο “Over and Over”,  το “Alligator” που μου θυμίζει τη γκρούβα των Αθηναίων Supersoul και άρα αγαπώ αμφότερους λίγο παραπάνω, το απεγνωσμένο “Son of a Gun” ,το “I Want You” που φλερτάρει αφοπλιστικά,  το “Wolf River’ που σβήνει το κλίμα του δίσκου μελαγχολικά, διαδέχονται τα καταπληκτικά έως και εθιστικά “In The Dark”, “Hardcore” και “Are You Satisfied”? Αγνό, τρελό και άλλοτε σκοτεινό rock ‘n roll, φοβεροί στίχοι και blues επιρροές  ανάγουν  τον δίσκο ίσως και στην καλύτερη κυκλοφορία της χρονιάς. Η μίξη του album έγινε από τους: Tony Hoffer (Beck, Depech Mode), Mario Caldato Jr. (Beastie Boys), Vance Powell (Jack White, Arctic Monkeys, Chris Stapleton) και Tchad Blake (Pearl Jam, U2), το master από τον Howie Weinberg (Nirvana, Ramones, Cage the Elephant) ενώ συμπαραγωγός ήταν ο ίδιος ο Reignwolf. Όπως καταλαβαίνετε, πολύ λίγα αφέθηκαν στην τύχη τους και το album είναι τρομερά προσεγμένο.

Αν με ρωτούσε λοιπόν κάποιος “if I’m satisfied” με αυτό που ακούω από έναν τύπο που φαίνεται ότι δημιουργήθηκε σε μία παγανιστική γιορτή από τον Buddy Guy, τον Jack White και τον Josh Homme, ενώ άκουγαν πολλά κιλά blues και  rock γύρω από τη φωτιά, η απάντηση μου θα ήταν αμαχητί ΝΑΙ ΔΙΑΟΛΕ, ΝΑΙ.

Το Bandcamp προχωρά στη δική του anti-Trump καμπάνια. Ακολουθούν πάνω από 400 δισκογραφικές και καλλιτέχνες

Μετά από το πρώτο φρικτό δεκαήμερο διακυβέρνησης του Trump, πλήθος προεδρικών διαταγμάτων υπεγράφησαν από τα χεράκια του.  Πρώτη προτεραιότητα στην πολιτική του ατζέντα ήταν να κλοτσήσει πεπραγμένα  της κυβέρνησης Ομπάμπα, να καταστρέψει όποια κοινωνική ισορροπία μετά την πόλωση των εκλογών, να αρχίσει να εφαρμόζει τις ανήκουστες και απάνθρωπες προεκλογικές του εξαγγελίες.

Μιλάμε φυσικά για το Obamacare, την απαγόρευση χρηματοδότησης σε ΜΚΟ οικογενειακού προγραμματισμού όπως η Planned Parenthood, τους αγωγούς πετρελαίου, το τείχος με το Μεξικό και πιο πρόσφατο κατόρθωμα την απαγόρευση εισόδου στη χώρα σε πολίτες από το Ιράκ, τη Συρία, το Ιράν, τη Λιβύη, τη Σομαλία, το Σουδάν και την Υεμένη παγώνοντας παράλληλα την υποδοχή προσφύγων (Muslim Ban), δες τα όλα εδω.

Αποτέλεσμα ευτυχώς ήταν η αφύπνιση του κόσμου που βγήκε στους δρόμους εξαγριωμένος. Με το Women’s March, – μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις στην Αμερικανική ιστορία- έγινε η αρχή. Έκτοτε δεν έλειψαν μέρα να τρέχουν οι εξελίξεις που ωθούν σε πορείες.

Πλάι σε όλα αυτά γεννώνται κι άλλες  αντι Trump καμπάνιες με αξιοσημείωτη την κίνηση του Bandcamp να αφιερώσει στην ACLU το 100% των προμηθειών που λαμβάνει από κάθε αγορά την Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου από τις 12:01am Pacific Time. Πρόκειται για την Ένωση Ατομικών Ελευθεριών η οποία αξίζει να σημειωθεί ότι  μαζί με άλλες οργανώσεις κατέθεσε προσφυγή στο ομοσπονδιακό δικαστήριο της  Νέας Υόρκης κατά του Trump και του Υπουργού Εσωτερικής Ασφάλειας των ΗΠΑ. Αιτήματα τους η απελευθέρωση δύο Ιρακινών πολιτών (κατόχων βίζας σύμφωνα με στοιχεία), οι οποίοι συνελήφθησαν στο αεροδρόμιο  JF Kennedy της Νέας Υόρκης βάσει του σχετικού προεδρικού διατάγματος και η άσκηση του δικαιώματος τους να ζητήσουν άσυλο. Μέσω αυτής της κίνησης οι συμμετέχουσες οργανώσεις ζητούν η προσφυγή τους να καλύψει κάθε άλλο άτομο στην ίδια κατάσταση που ενδέχεται να κρατηθεί σε αμερικανικό αεροδρόμιο.

O Ethan Diamond, ιδρυτής και CEO του Bandcamp, έγραψε ένα open letter για να ανακοινώσει την κίνηση του καταδικάζοντας τις ενέργειες που προάγουν ρατσιστικές πολιτικές στις ΗΠΑ, ο πληθυσμός των οποίων κατά το 98% είναι απόγονοι μεταναστών.

Την Παρασκευή πάνω από 400 δισκογραφικές εταιρείες και καλλιτέχνες προχώρησαν σε ανακοίνωση επιπρόσθετων donations από τα έσοδα που θα προκύψουν από τις αγορές. Ορισμένοι μάλιστα επέλεξαν να συνεχίσουν τις δωρεές και μετά την Παρασκευή, ενώ άλλοι κατευθύνουν τμήμα των εσόδων τους σε οργανώσεις της επιλογής τους.  Μεταξύ των γνωστότερων συμμετεχόντων είναι οι: Anti-, DFA Records, Epitaph, Four Tet, Hyperdub, Neil Gaiman, Rhymesayers, Son Lux, Sub Pop, Tru Thoughts, Xiu Xiu.

Λίγες ώρες πριν το τέλος της ημέρας ανέβηκε ευχαριστήριο κείμενο στο blog του bandcamp σύμφωνα με το οποίο υπολογίζεται τα έσοδα να ξεπεράσουν το  $1,000,000, 550 % πάνω από τα ποσοστά μιας μέσης Παρασκευής. Από αυτά περίπου το 12 % που αποτελεί την προμήθεια τους θα πάει κατευθείαν στην UCLA και το υπόλοιπο 88 % στις εταιρείες και τους  καλλιτέχνες, πολλοί από τους οποίους θα τα διαθέσουν στον ίδιο σκοπό.

Η πλήρης λίστα μέχρι τώρα.

«Thanks to everyone who stood with immigrants and refugees by joining today’s fundraiser for the ACLU. We’ve been inspired and overwhelmed by the outpouring of support from the artists, fans and labels in the Bandcamp community, who rapidly and enthusiastically backed this important cause.»

Για το Mud Times

The Beekeepers (Parker + Boca 45)- Apiculture

Σας έχω φυλάξει διαλεγμένο άλμπουμ από τα λίγα, με την υπογραφή της Jalapeno Records που προσέχει τι παιδιά αναλαμβάνει.

O Mick Jenkins είναι το «κρυμμένο» hip hop διαμάντι της χρονιάς.

Ανάμεσα στα σχετικά καινούρια ονόματα της hip hop, υπάρχει αυτό του Mick Jenkins, ο οποίος φέτος κυκλοφόρησε το «The Healing Component».  Χαντακώθηκε κάπως πλάι στις επίσης φετινές – πιο μπαμ- κυκλοφορίες του Chance the Rapper και Frank Ocean. To lp είναι ένα concpet album για την αγάπη κάτω από ένα ασύνηθες πρίσμα. Έρχεται να καταδείξει τα τραύματα της λευκής πατριαρχίας, του ρατσισμού και της αστυνομικής κατάχρησης εξουσίας στα χρόνια του κινήματος Black Lives Matter ζητώντας επούλωση.

Το ωραιότερο κόμικ για τη μέρα της γυναίκας «γράφει Maya Angelou»

 

Ευκαιρία για λίγο σελφ εμπάουερμεντ.

Αν και δεν είμαι εξαιρετική οπαδός των «παγκόσμιων ημερών», αναγνωρίζω την ευκαιρία να υμνήσουν όλα όσα μνημονεύουν. Με αφορμή την σημερινή ημερομηνία και την ημέρα της γυναίκας, βρήκα την καλύτερη ευκαιρία να σας δείξω το υπέροχο ποίημα της Maya Angelou «Phenomenal Woman» τόσο σε ένα πανέμορφο comic (ολόκληρο παρακάτω) όσο και σε μια συγκινητική μελοποίηση του που  εξυψώνει το ρόλο και την αξία της γυναίκας απέναντι σε όσους την υποτιμούν.

Δυστυχώς δεν έχω διαβάσει ακόμη τα έργα της και όπως είδα σήμερα τα μεταφρασμένα της κείμενα έχουν αποσυρθεί από την κυκλοφορία. Αν κρίνω όμως από το παρακάτω ποίημα στο comic που περιγράφει την πολυπαθή, εκρηκτική ζωή της, πρέπει να το βάλω στο πρόγραμμα.

Η Maya Angelou (πραγματικό όνομα: Marguerite Johnson) βιάστηκε από τον σύντροφο της μητέρας της στα εννιά της χρόνια. Αφού της το αποκάλυψε, ο δράστης μπήκε στη φυλακή για να δολοφονηθεί αργότερα, μάλλον από τους θείους της  μόλις αποφυλακίστηκε. Η ίδια ένιωσε τόσο άσχημα για τον φόνο αυτό που σταμάτησε να μιλάει για τα επόμενα 5 χρόνια.

Οδηγός τρόλευ στα 15, μητέρα στα 16, γκαρσόνα, χορεύτρια, πόρνη, προαγωγός, ηθοποιός, τραγουδίστρια τα επόμενα χρόνια. Συνεργάστηκε με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ακολούθησε τον Νοτιοαφρικανό μαχητή Βουσούμζι Μακε και γνώρισε τον Μάλκομ Χ στην Γκάνα. Το 1955 επέστρεψε στην Αμερική για να δουλέψει μαζί του, πριν τη δολοφονία του.

Έγραψε βιβλία (γνωστότερο εκ των οποίων το αυτοβιογραφικό  I Know Why The Caged Bird Sings ), ποιήματα, σενάριο και  τιμήθηκε μεταξύ άλλων, από  τον πρόεδρο Ομπάμα με την  ύψιστη πολιτική διάκριση των Ηνωμένων Πολιτειών, το Προεδρικό μετάλλιο της Ελευθερίας.

Το συγκεκριμένο ποίημα αναθυμήθηκα όταν το είδα συνοδευόμενο από το υπέροχο κόμικ στο site Zen Pencils που μπορείς να διαβάσεις παρακάτω. Μέσω του ποιήματος το artwork κάνει μια αναδρομή στη ζωή της Maya Angelou ενώ ταυτόχρονα ενισχύει την κάθε  γυναίκα διαχρονικά. Συμπεριλαμβάνεται σε μια σειρά από κόμικ «Celebrating International Women’s Day» με αντίστοιχα αφιερώματα.

Μετά νομίζω ότι πρέπει να ακούσεις τη μελοποίηση του από τη Ruthie Foster. Δεν νομίζω να έχω βάλει στο repeat άλλο τέτοιο κομμάτι ως τώρα.

Όπως το έχει απαγγείλει η ίδια.

Phenomenal Woman
BY MAYA ANGELOU

Pretty women wonder where my secret lies.
I’m not cute or built to suit a fashion model’s size
But when I start to tell them,
They think I’m telling lies.
I say,
It’s in the reach of my arms,
The span of my hips,
The stride of my step,
The curl of my lips.
I’m a woman
Phenomenally.
Phenomenal woman,
That’s me.

I walk into a room
Just as cool as you please,
And to a man,
The fellows stand or
Fall down on their knees.
Then they swarm around me,
A hive of honey bees.
I say,
It’s the fire in my eyes,
And the flash of my teeth,
The swing in my waist,
And the joy in my feet.
I’m a woman
Phenomenally.

Phenomenal woman,
That’s me.

Men themselves have wondered
What they see in me.
They try so much
But they can’t touch
My inner mystery.
When I try to show them,
They say they still can’t see.
I say,
It’s in the arch of my back,
The sun of my smile,
The ride of my breasts,
The grace of my style.
I’m a woman
Phenomenally.
Phenomenal woman,
That’s me.

Now you understand
Just why my head’s not bowed.
I don’t shout or jump about
Or have to talk real loud.
When you see me passing,
It ought to make you proud.
I say,
It’s in the click of my heels,
The bend of my hair,
the palm of my hand,
The need for my care.
’Cause I’m a woman
Phenomenally.
Phenomenal woman,
That’s me.

Οι Space Captain εντυπωσιάζουν και από το σαλόνι τους.

Ωραία πνευστά, μπάσο και φωνητικά. Τίποτα δεν με κούρασε στο «Easier» το πρώτο κομμάτι που έτυχε να ακούσω από μια  soul κολεκτίβα του Brooklyn, τους Space Captain.