Τους Ιταλούς Messa, τους ανακάλυψα τυχαία από τις προτάσεις του Spotify. Μία ακρόαση των albums τους, ήταν αρκετή για να κλείσω άμεσα εισιτήριο να τους δω live στο επερχόμενο τότε «Mammoth Festival» του Ιουλίου.
Αρκετούς μήνες μετά το φεστιβάλ στο Ακόντισμα Νέας Καρβάλης, εκτός από τις εξαιρετικές, μεταξύ άλλων, εμφανίσεις των Αμερικανών «Sasquatch» και των Βρετανών «Green Lung», στα αδιαμφησβήτητα highlights του τετραημέρου είναι το live act αυτής της μαγικής μπάντας.
Είναι σχεδόν αδύνατον να μεταφέρω με λόγια το κλίμα που υπήρχε μεταξύ μας όσο έπαιζαν στην σκηνή. Η παρουσία τους, μας μετέδωσε τη σκοτεινιά του νέου doom album τους «Close» όπου όπως και στο προηγούμενο «Feast of Water» πιστά αποκλίνουν από ένα και μόνο μουσικό είδος, χωρίς όμως να παράγουν απλώς crossover δίσκους. Η Sarah Bianchin, η τραγουδίστρια τους, συνεπήρε κοινό και ουρανό. Όταν άρχισε να βρέχει, σχεδόν κανείς δεν κουνήθηκε από την θέση του. Η βροχή έπεφτε στα μαλλιά της Sarah όσο τραγουδούσε. Το ενδεχόμενο να κάλεσε εκείνη τη βροχή είναι πολύ πιθανό. Οι ιδιαιτέρως ένθερμοι μαυροντυμένοι φανς παρέμειναν στις πρώτες σειρές, εγώ έκανα παραδίπλα το ίδιο ανοίγοντας την – καθόλου μέταλ – ροζ ομπρέλα μου και αποχωρήσαμε μόνο όταν αναγκαστικά διακόπηκε το live.
Στον νέο δίσκο, η σκοτεινή βαριά ατμόσφαιρα της doom metal και της stoner καλά κρατεί, όμως στα κομμάτια τους υπάρχουν progressive επιρροές αλλά και ήχοι από την Μέση Ανατολή ή ακόμη και jazz ή (άρρωστα) blues solos.
Στο εξώφυλλο πρωταγωνιστούν τρεις γυναίκες χορεύτριες από την Αλγερία, οι οποίες χορεύουν τον παραδοσιακό χορό «Nakh», όπως τις απαθανάτισε ο E. M. Schutz σε φωτογραφία που χρονολογείται κάπου ανάμεσα στο 1930 και 1940. Τον ίδιο χορό βλέπουμε να χορεύουν τελετουργικά οι χορεύτριες στο videoclip «Pilgrim». Εδώ, τέσσερις γυναίκες μαζί με την Sarah, περπατούν στα αμμώδη σύνορα μεταξύ Αλγερίας και Τυνησίας. Οι γυναικείες φιγούρες χορεύουν με απλές επαναλαμβανόμενες κινήσεις που θυμίζουν έντονα headbanging σε αργή κίνηση και εκφράζουν απόλυτα το κλίμα από το σύνολο των ετερόκλητων μουσικών επιρροών των Messa στο τρίτο τους album. Μια εναλλακτική κατάσταση συνειδητότητας επιτυγχάνεται από την επαναλαμβανόμενη αυτή κίνηση των κεφαλιών τους και έτσι γίνονται προσκυνητές στην μουσική που δεν έχει σύνορα και «λατρεύουν» σαν σε προσευχή.
Waters so quiet I don’t have a warder / A sunny mist Time does not eat me / Coming here Sets me free / Free of charge / Towers so high I can’t see a border / Up on the peak / Time does not fit me / Roaming here Sets me free / Free of charge
Στην αρχή, τα παραδοσιακά όργανα συνοδεύουν τη φωνή της Sarah που ακούγεται ήρεμη, βαθιά και αγνή, σαν ύμνος ξεχασμένος από το παρελθόν. Μόλις ξεκινά το βαρύ κιθαριστικό κύριο μέρος του κομματιού, ο ακροατής εισέρχεται στη σκοτεινή και γνώριμη doom ατμόσφαιρα που εθίζει και απελευθερώνει. Παρακολουθεί πλέον σε δύο παράλληλα πλάνα τον χορό των γυναικών στην έρημο και το headbanging των Messa στο βραχώδες εσωτερικό μιας σπηλιάς. Μαύρα αέρινα φορέματα δίνουν τη θέση τους σε μαύρα biker jackets και band t – shirts, τόσο διαφορετικά κι όμως τόσο όμοια σε αυτό το υπερβατικό καθεστώς. To «κλασσικό» headbanging λαμβάνει έτσι ρόλο τελετουργικό, παραλληλίζεται με τον χορό «Nakh» και μαζί εκφράζουν την ταυτότητα της ίδιας της μπάντας που μουσικά δείχνει να μην περιορίζεται πουθενά και καλώς πράττει.
Πίσω στο opening track του δίσκου, ακούμε εν αρχή το «Suspended». Μινιμαλιστικό, doom, δεν βιάζεται ως προς την εξέλιξή του στα 7:26 λεπτά που διαρκεί. Τα πάντα μελωδικά, κρυστάλλινα φωνητικά της Sarah ακολουθούν τον βαρύ αργό ρυθμό μέχρι το free jazz solo του κιθαρίστα Matteo Bordin που θα ανοίξει το δρόμο για το δεύτερο κομμάτι, «Dark Horse», που ως αντίβαρο του προηγούμενου, ξεκινά δυναμικά και γρήγορα σε ένα πιο παραδοσιακό metal πρότυπο.
Τα «Orphalese» και «Hollow» μας επαναφέρουν στις world επιρροές, με όργανα όπως το μαντολίνο και το ούτι να παίζουν μαζί με το βαρύ μπάσο και την κιθάρα των Messa.
Σε άλλα κομμάτια όπως το συντομότατο «Leffotrack» αφήνουν την παράδοση στην άκρη και εξερευνούν τα μέταλ και grindcore όρια τους σε μη αναμενόμενα μονοπάτια για την doom ή τη stoner πεπατημένη.
Στο «0=2», ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια στον δίσκο, επιστρέφουμε στην μυσταγωγία της doom – folk. H μελωδία είναι εθιστική, οι ρυθμοί αργά αργά ανεβαίνουν, το κλίμα βαρύ και ταιριαστό του ονόματος Messa μέχρι το ταυτόχρονο, χαοτικό κρεσέντο όλων των οργάνων που είτε εθίζει είτε απομακρύνει τον ακροατή. Ανήκω ξεκάθαρα στην πρώτη κατηγορία.
Προτελευταίο, επίσης αγαπημένο, κομμάτι του δίσκου, το «If You Want Her to be Taken». Προσωπικά, το ερμηνεύω ως θλιμμένη προειδοποίηση. Το blues κιθαριστικό τμήμα, μετά από την prog-doom βάση του, εντείνει το «βάλε ουίσκι να σ’ τα πω» ερωτευμένο αίσθημα που μου αφήνει το κομμάτι. Πολύ όμορφα, η εικόνα που πλάθουν οι Messa γίνεται μεταφυσική με την αναφορά στη μυθολογική φιγούρα του «Green Man». Έτσι οι Messa αγγίζουν το folk, occult στοιχείο που τόσο έχει αγαπηθεί από πολλές μπάντες του heavy rock και όχι μόνο ήχου.
If you want her/ To be taken/ What can I do/ When the bell rings?/ While the green man/ Digs her underworld throne/ Seasons change/ Underground she resides/ Life it unfolds when you don’t expect it
Σε αντίστοιχο doom – rock, occult κλίμα, οι Messa αισίως μας αποχαιρετούν με το «Serving Him». Πιο ήσυχο, το κομμάτι που κλείνει το συνθετικό αριστούργημα του 2020, σχεδόν μυστηριακά κλείνει το προσευχητάρι τους και μας κλείνει το μάτι για τα επόμενα albums.
Three steps of fire, the feel of night/ Blue spitting shadow becoming/ Through present and past, the joy of fight/ Invisible trait and he left/ He really wants you/ He really wants you to/ Knowing who dares to/ Breed pestilence
Αγαπητοί Messa, τα σέβη μου.
wicked vibes bring the joy. 