Ο Κωστάκης Ανάν είναι τουλάχιστον ο Tom Robins της Ελλάδος.

Για το Mud Times.

Ένα τρελό τρελό οδοιπορικό από ένα ιδιαιτέρως ευφυές, τρελό τρελό alias για Έλληνα συγγραφέα.

Ανακάλυψα τον Κωστάκη Ανάν ως λαθραναγνώστης. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς αφού διάβασα τα εύστοχα οπισθόφυλλα των βιβλίων του, και το διαφορετικό στο καθένα βιογραφικό του. Έτσι ξεκίνησα από το τέλος όταν τσίμπησα το πέμπτο του βιβλίο «Φορμόλη» εκδοθέν το 2014 από τη Βαβέλ.

Πρώην κουκουές παππούς πεθαίνει σε ελληνικό νοσοκομείο. Ενημερώνεται το βαθιά δυσλειτουργικό συγγενολόι για την κηδεία στο χωριό και έτσι βλέπουμε το κομβόι νεκροφόρα -με κοράκι οδηγό που ακούει doom metal – και λοιπά αμάξια, να παίρνουν τον μακρύ -χωρίς λόγο- δρόμο από Αθήνα για Γιάννενα μέσω Λαμίας.  Γιατί γουστάρουμε να δυσκολεύουμε αλα Πόντος way τη ζωή μας στο Ellada.  Είπαμε ότι είχε και σκατόκαιρο?

Η ιστορία αποφεύγει αναρχικά κάθε χρονική συνέχεια με θεμιτά και αθέμιτα μέσα συγγραφικής μεθόδου. Η μια ιστορία διαδέχεται την άλλη στο κεφάλι του πρωταγωνιστή -που είναι απροκάλυπτα ο ίδιος ο συγγραφέας ενώ απευθύνεται ξεδιάντροπα στον αναγνώστη, που σημειωτέον είναι ΚΑΙ stalker χαρακτήρας του βιβλίου.

Όλα αυτά μαζί συνθέτουν ένα ανάγνωσμα που προσφέρει γέλιο, ανασηκωμένα φρύδια για την εξυπνάδα που μόλις διάβασες, λογοπαίγνια (οκ, μερικά είναι ατυχή) και ύφος που θυμίζει παραστατικότατο και μινι τζινιους αρθρογράφο, όπως μόνο στο Mud Times ξέρουμε να εκτιμούμε.

Ο πρωταγωνιστής μας είναι πρώην αναρχικός και νυν απογοητευμένος κυνικός δημόσιος υπάλληλος. Θεωρεί τη ζωή του μέτρια, θα μείνει για πάντα στο ράφι αφού δεν έχει βρει το extraordinary και άρα θα φουσκώσει τη ζωή του στο χαρτί όπως θέλει ρε. Άντε γιατί άντε. Άσε που με μια μάνα πρώην κορίτσι των κοτσανιών των λουλουδιών και νυν χριστιανο-τεκνατζού, έναν παππού βετεράνο της επανάστασης στα κόκκινα και έναν αδερφό με κρίση μέσης ηλικίας, έχει ψωμί να γράφει.

Η Φορμόλη είναι μια εκπληκτικά έξυπνη και δηκτική απεικόνιση της συμβιβασμένης κατάστασης που ζούμε και της ριζωμένης ελληνικής νοοτροπίας. Είναι ένας συγγραφέας του οποίου τα βιβλία προτείνω να διαβάσετε, ακόμη κι αν δεν καταλήξετε οπαδός του.

Αν τυχόν πέσει στα χέρια σας το συγκεκριμένο, θα με θυμηθείτε στην απόλυτη περιγραφή του ιδεοψυχαναγκαστικού για το κλείσιμο της καφετιέρας -όπου καφετιέρα βάλε ό,τι θες- αφού θα γυρίσεις 18.000 φορές να δεις αν την έκλεισες όπως και στον «θεατρικό μονόλογο με έναν ακροατή» στο κομμάτι που ο ταξιτζής, ως γνήσιος Έλλην της πιάτσας, σου αραδιάζει την ιστορία της ζωής του.

PS. Δεν βρήκα το cover σε μια αξιοπρεπή ανάλυση και αναγκάστηκα να βγάλω μοναχή μου την εικονιζόμενη. Ξύπνησε ο ινταγκραμισμός μου. Η ανάγκη με ‘φερε.  Κόσμε φοβού.

Οπισθόφυλλο:

Μπαίνεις σε δημόσια υπηρεσία και ζητάς ευγενικά να τα κάνεις όλα πουτάνα. Η κοπέλα στις πληροφορίες σε στέλνει στο γραφείο 314 στον τρίτο όροφο, όπου γριά υπάλληλος μιλάει στο τηλέφωνο. Επιχειρείς να τη διακόψεις, αποτυγχάνεις, δέκα λεπτά αργότερα κλείνει το τηλέφωνο και σε ρωτάει τσαντισμένη αν πέρασες πρώτα από το πρωτόκολλο, εσύ λες όχι με απολογητικό ύφος, γριά σε στέλνει πρωτόκολλο, μετά γραφείο 5,  μετά ταμείο και στο τέλος πάλι εδώ. Πας πρωτόκολλο, θλιμμένη υπάλληλος γράφει αριθμό σε χαρτάκι και σου το δίνει χωρίς να σε κοιτάξει ποτέ. Πηγαίνεις γραφείο 5, παίρνεις χαρτάκι προτεραιότητας, περιμένεις 45 λεπτά, έρχεται η σειρά σου, άντρας υπάλληλος με βρωμερή μασχάλη σε ρωτάει ποιος σε έστειλε εδώ, δεν θυμάσαι, υπάλληλος βρίζει αόριστα, αλλά τέλος πάντων, σου κάνει τη χάρη να σε εξυπηρετήσει. Λες ευχαριστώ χωρίς να υπάρχει λόγος, κατεβαίνεις στο ταμείο, τεράστια ουρά, ρωτάς τον τελευταίο «για να τα κάνετε όλα πουτάνα περιμένετε;», σου γνέφει κουρασμένα ναι, περνάνε ώρες, έρχεται μεσημέρι, το ταμείο κλείνει, οι πολίτες διαμαρτύρονται, οι υπάλληλοι λένε ότι δεν φταίνε εκείνοι, τα παράπονά σας στον υπουργό. Πολίτες φεύγουν βρίζοντας και θα ξαναέρθουν αύριο να στηθούν από τις 6 το πρωί στην ουρά, γιατί η προθεσμία για να τα κάνεις όλα πουτάνα λήγει μεθαύριο. Τέλος της ιστορίας.
Συμπέρασμα: Δεν είναι αυτός ο σωστός τρόπος για να τα κάνεις όλα πουτάνα.