Μετά τη διεκδίκηση της Λένα με ένα φεγγάρι που διαδέχτηκε βίαια το δέκατο έκτο της, η ίδια έπρεπε να κάνει την επιλογή της.
Σε μια σπηλιά γεμάτη αντιμαχόμενες δυνάμεις σκοτεινών και φωτεινών Κάστερ, δαιμόνων, ψυχών, μαντισσών και θνητών, η Λένα αποδέχτηκε υπό πίεση αυτό που πραγματικά είναι.
Πλέον έχει ένα πράσινο κι ένα χρυσαφί μάτι, απόδειξη ότι κατέχει τόσο φως όσο και σκοτάδι, κόντρα σε κάθε υπάρχοντα κανόνα της ως τότε ζωής της.
Η επιλογή αυτή φέρνει καταστροφικές συνέπειες που γίνονται ορατές στο τρίτο βιβλίο της σειράς τα Χρονικά των Κάστερ «Όμορφο Χάος». Η Τάξη των Πραγμάτων έχει πλέον σπάσει και ο κόσμος δεν διατηρεί καμία ισορροπία. Ατελείωτοι καύσωνες έχουν κάψει τη βλάστηση. Έντομα καλύπτουν κάθε επιφάνεια. Σεισμοί γίνονται στο Νότο, οι δυνάμεις των Κάστερ λειτουργούν απρόβλεπτα. Όλα είναι λάθος.
Για πρώτη φορά, το κέντρο βάρους της ιστορίας μετατίθεται από τη Λένα στον Ίθαν, αφού πέρα από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση εκείνος -όχι μόνο ως Γουέιγουορντ- φέρει το βάρος των απαντήσεων σε καίριες ερωτήσεις. Κάτι όμως δεν πάει καλά με τον ίδιο. Κάποιος τον ακολουθεί, και ο Ίθαν σταδιακά χάνει τον εαυτό του.
Όλοι οι χαρακτήρες γύρω του όμως φαίνεται να έχουν αλλάξει κι αυτοί. Ο Λινκ έγινε δαίμονας, η Ρίντλει θνητή, ο Μέικον επέστρεψε από τους νεκρούς ως φωτεινός Κάστερ, η Άμμα είναι πιο περίεργη και μυστικοπαθής από ποτέ ενώ όλοι έχουν απέναντι τους τον Αβραάμ Ρέιβενγουντ και τους αναλώσιμους συμμάχους του.
Με αφετηρία τις συνέπειες της επιλογής της Λένα, συγκεντρωνόμαστε σε άλλα πρόσωπα. Η ανάγνωση προχωρά σχετικά γρήγορα, όμως πάλι κάτι λείπει για να συσταθεί το βιβλίο που θα σε ενθουσιάσει. Οι εντυπώσεις μου είναι παρόμοιες με αυτές για τα δύο προηγούμενα βιβλία ( Όμορφα Πλάσματα, Όμορφο Σκοτάδι).
Η μόνη ένσταση που ήρθε να προστεθεί εδώ αν και αφορά και τα 3 βιβλία ως στιγμής σχετίζεται με τις βιβλιοαναφορές. Έχω διαβάσει βιβλία όπου η αναφορά, η αναπαραγωγή ρητών, η εξαγωγή φιλοσοφιών από άλλα βιβλία ταιριάζουν με το σύνολο, εμπλουτίζοντας το περιεχόμενο, δίνοντας παράλληλα έμμεσες προτάσεις στον βιβλιόφιλο αναγνώστη. Εδώ όμως το κακό έχει παραγίνει.
Η απανωτή αναφορά ήδη από το πρώτο βιβλίο αλλά με αποκορύφωμα το τρίτο, σε άλλα βιβλία, quotes και στοιχεία τους, ξεπερνά το μέτρο και γίνεται ενοχλητική αφού έχω την αίσθηση ότι δεν αποτελούν πηγή έμπνευσης αλλά χρησιμοποιούνταν περισσότερο για τον ίδιο το σκελετό της ιστορίας παρά για τον εμπλουτισμό της ή την καλύτερη κατανόηση της.
Από κάποιο σημείο και μετά, δέχτηκα όλο αυτό το εξαντλητικό φαινόμενο ως κακό copy paste που ακυρώνει κάθε δυνατότητα πρωτοτυπίας σε μια ιστορία που απέχει τελικά πολύ από τον χαρακτηρισμό της ως ολοκληρωμένης- αυτοδημιούργητης.
Το παράδειγμα που μου έρχεται πιο έντονα στο μυαλό και θα συναντήσετε στο Όμορφο Χάος εντοπίζεται όταν ο Ίθαν συναντά για πρώτη φορά ένα πλάσμα που ονομάζεται η Βασίλισσα των Δαιμόνων. Εκείνη εξηγεί ότι υπάρχει μια δύσκολη δοκιμασία, ένα crusible που πρέπει να φέρουν σε πέρας για την αναδιάταξη της τάξης. Ο όρος όμως που χρησιμοποιείται (crusible) αποτελεί πρωτότυπο όρο του θεατρικού έργου «Οι μάγισσες του Σάλεμ» του Άρθουρ Μίλλερ. Εδώ πια εκνευρίστηκα αφού δεν γίνεται απλή αναφορά αλλά μια ξεδιάντροπη αντιγραφή που περιττεύει.
Γλυκές μου συγγραφείς, τόσα καινούρια ονοματάκια σκεφτήκατε, αφήστε κατά μέρος αυτά που σκέφτηκαν άλλοι ήδη εξαιρετικοί και αναγνωρισμένοι καθώς αυτό δεν ανυψώνει την ιστορία που υφαίνετε αλλά την αποδυναμώνει πλάι σε έναν τέτοιο άγαρμπο δανεισμό. Υποτίθεται ότι γράφετε εσείς. Κάτι δικό σας. Υποστηρίξετε το όπως πρέπει.
Κάπου δηλαδή ίσως πρέπει να σκεφτούν ότι δεν πρόκειται για μακροσκελή πτυχιακή σε σχολείο, βασισμένη σε βιβλιογραφία αλλά μια fiction series που εκδόθηκε τη διαβάζει αρκετός κόσμος. Δυστυχώς καθίσταται μέτρια και όχι μόνο για τον ως άνω λόγο.
Ενώ το περίβλημα της ιστορίας με κράτησε σε μεγάλο βαθμό καλοπροαίρετη ως τώρα έχοντας ως αντίλογο μόνο το ότι κάτι λείπει και δεν αποδίδει έτσι η γραφή τα μέγιστα, η απογοήτευση μεγαλώνει.
Γράφονται σελίδες επί σελίδων για τις μαγικές εξελίξεις με ένα πρωτοφανές αισθητό αποτέλεσμα στον κόσμο των θνητών. Ωραία ως εδώ. Είναι δυνατόν να μην υπάρχει αντίδραση από τον κόσμο εκτός Γκάτλιν απέναντι στην τιτανονομέγιστη «συντέλεια του κόσμου» που συμβαίνει σε επεισόδια? Σεισμοί για πρώτη φορά στο Νότο, φέρετρα 2 μέτρα έξω και πάνω από το έδαφος, δρόμοι χωρισμένοι και κανείς δεν έστειλε πχ. τον Τύπο εκεί? Πέρα από την θρησκόληπτη κυρία Λίνκλολν που ερμηνεύει τα σημάδια ως πληγές του Φαραώ, ποια είναι επιτέλους η αντίδραση στον υπόλοιπο θνητό κόσμο για να πάρει μια ρεαλιστικότερη διάσταση όλο το ζήτημα?
Μπορεί να πρόκειται για λεπτομέρειες.Οι λεπτομέρειες όμως αυτές -και δεν είναι οι μόνες- μετουσιώνονται σε ψεγάδια που αρχίζουν και κλωτσάνε και κάνουν το βιβλίο κατώτερο -επαλαμβάνω- από το βιβλίο που θα μπορούσε να είναι. Δεν νιώθω όπως θα ένιωθα για ένα επιτυχημένο βιβλίο της κατηγορίας του. Ένα βιβλίο που θα με έδενε στις εξελίξεις.
«Τα Χρονικά των Κάστερ»:
#1 «Όμορφα Πλάσματα» (βιβλίο και ταινία)
#2 «Όμορφο Σκοτάδι»
#4 «Όμορφη Λύτρωση«
wicked vibes bring the joy. 
Δεν σε ενθουσίασε τελικά η σειρά ε? Και να φανταστείς από όλους ακούω πως αυτό είναι το καλύτερο!
To τρίτο βιβλίο είχε καλύτερα στοιχεία από τα 2 προηγούμενα αλλά εκνευρίστηκα επειδή τα ψεγάδια που εντόπιζα σε αυτά συνέχιζαν και στο τρίτο με αποκορύφωμα τις βιβλιοαναφορές, που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα ήταν κοπλιμέντο για κάποιο βιβλίο. Δεν είναι μια αυθεντική ιστορία. Έχει τμήματα καλής φαντασίας αλλά δεν είναι ανεξάρτητο. Από άποψη περιεχομένου ωστόσο ήταν καλύτερο αλλά και πάλι δεν με εντυπωσίασε. Πάντως αν και η σειρά δεν αποδίδει τα μέγιστα σε κάνει να συμπαθήσεις πολύ τους χαρακτήρες και τώρα που διαβάζω το τέταρτο νομίζω ότι πρόκειται για το πιο άρτιο και από τα 4. 🙂